Небиднина…

И пак имаше денес причина да се насмее, да биде весела и исполнета.  Тука беше дотичниот. И не и беше многу потребно, само еден поглед или украдена насмевка и денот е поубав. Ма најубав е, како што е најубава нејзината насмевка кога е предизвикана од нego.Образите ја издаваа, а реакциите уште повеќе. Па не е при себе она кога тој е во близина, едвај се контролира да не му се стрча во прегратки. Толку невина , чиста, разгорена заљубеност… Секој ден се поголема и поголема. Толку многу воздишки,насмевки,растрепереност и збрканост на едно место. Секојдневно истата приказна, а сеуште тоа беше неизбежно и значајно за неа. Неколку моменти со него беа дефиниција за среќа. И затоа никогаш не и се здосади да го чека секој ден на истото место, да поминува секој ден покрај истите места … Знаеше дека мора да се појави тој. Забележителен, дотеран со најпривлечната насмевка и најзаводливиот поглед. И не би било интересно кога би бил тој искрен или би направил нормален муабет со неа. Доволно беше горделив па многу прилики прошушти, но како и да е на еден посебен начин допре до неа, и покажа дека има машки за кои треба, но и вреди да се потрудиш. Но, кружејќи наоколу доста често и покажуваше дека ја приметил хемијата меѓу нив. И како да беа поврзани, секогаш перфектно се вклопуваа и знаеа да направат да им биде непредвидливо и напнато. И двајцата се инатеа и ги прекриваа своите чувства. Си поигруваа со неискажаните зборови. Доволно си беа забранети еден на друг, што можеби и полесно би било се’ да се сведе на привремена страст, или ‘другарска база’, кога и онака се’ ќе поминe.. Времето и околностите беа против нив. А толку многу си припаѓаа, колку што никогаш нема да си припаднат еден на друг.Таа чувствуваше нешто што никој до сега не го пробудил, толку колку што таа никогаш нема да се пробуди до него. Секогаш забораваше на овие факти, толку многу колку што знаеше дека никогаш нема да го заборави него… Ќе и остане најпосебен, најпосакуван, но не нејзин… Ќе останат во спомен само тие обични денови во кои тој и беше дозата на адреналин која не предизвикуваше пеперутки , туку цела зоолошка градина во нејзиниот стомак.Ќе и останат и тие мали, слатки мигови со него некаде во трагот на бескрајот..Ќе и остане нестивнатата желба за неговото присуство … Ќе остане недовршено се’ што започнаа да го градат уште од оние априлски денови… Деновите во  кои никогаш не би ја предвиделе оваа нивна небиднина.                                                                                                                                              

 

                                                                                                                                                                                  – XXX

 

Само еден момент

Ме гледаше како мало девојче со тие големи очи кога ќе пристигнев на автобуска. Патував со часови, мртов уморен, ама за миг ќе се почувствував како нов кога ќе ми се насмееше штом ни се пронајдат погледите и ќе се затрчаше кон мене. Ја чувствував како своја, како некој да направил женска верзија од мене. Никој вистински не можеше тоа да го разбере, да си на другиот крај од континентот, а сеуште да ја чувствуваш блиску до тебе. Веројатно затоа и нашето беше толку посебно.

А еден ден и реков дека е готово. Дека можеме да се разделиме, да пробаме едноставно да функционираме на поинаков начин. Таа тогаш ладно ме погледна и можев да ја слушнам како трепери, ама само ми рече ‘добро’ и замина. А зашто го направив тоа? Епа сакав да бидам како цимерот што не се сеќаваше на девојките што ги носел у стан или колегите кои се натпреваруваа кој ќе сврти повеќе женски, па самиот почнав совршено да ја играм таа улога. Се јачав навечер во дискотеките, креветот и каде уште и не. Ама се чувствував празно.. Постојано ја барав во други, нејзиното прчесто носе, нејзината виткана коса, прстенчето што го носеше од 10 години на десната рака и никогаш го немаше извадено.

И престанав, а дотогаш ја изгубив и храброста да и се јавам и да и кажам дека не можам без неа и дека ја сакам до небото и назад, како што и таа самата знаеше да ми каже. Ја оставам да живее без мене, за да не чека некој дебил да се врати дома и да ја остави штом му здосади. Само сакам барем уште еднаш така да ме погледне кога ќе ги спуштам куферите.

                                                                                                                                       -XXX

 

Изгорен сон и само малку пепел од нас..

Вулкан од емоции, неискажани зборови, молитви… Вулкан кој тлее во мене, копнее да ја доживее својата ерупција. Лавата пак ќе го изгори моето срце, но нема назад. Нема друг начин. Нема друг излез. Стариот издржлив вулкан не може да мирува повеќе. Тој вулкан мора да згасне. Мора еден ден. А срцево мора да сака. Мора да почне да чука за вистинскиот. Ти не беше тој.  А јас не бев  таа што заслужува ништо од ова…само сакав. Не знаев дека кога сакаш е исто како да си играш со оган. Не знаев и дека ти си тука за да ми го докажеш тоа..                                                                                                                                 Кога влезе во мојот живот мирисаше на неволја. Пламенот од твоите очи искреше во моето срце. Пробуди немир,воздишки…Една твоја насмевка беше доволна и јас бев маѓепсана,ослепена. Краткотрајно лудило. Приказна без крај. Песна пуштена на ‘repeat’. Надеж која ме уверуваше дека нешто ќе се смени. Илузија за подобро утре. Некогаш наоѓав начин да ставам се’ под контрола. Сите мои чувства, носталгијата за убавите мигови со тебе,твоето отсуство. Сега ставам крај на мојата воздржаност. Ставам точка на последната реченица од нашата книга која никогаш нема да биде отворена повторно. Помина се’. Исчезна се’ засекогаш. Се стопи како снегот од таа зима. Не остана ништо. Само изгорен сон и малку пепел од нас…

                                                                                                                                                                                  -Tiana S.

 

      

,,МАКСИМАЛЕН СЕЉАК “

Велат дека секој го добива тоа што го заслужува на крајот.Но ете си ти, во црна кошула од другиот крај на просторијава,шмекерски настроен,со чаша алкохол во раката.Насмевка од милион долари и убава манекенска става додека ја гледаш твојана застаната.Ни приближно убава како тебе, но гледа во твоите очи со насмевка на лицето.И иронично е.И смешно е.Пред недела дена дали ќе постоеше таа насмевка на нејзиното лице да знаеше со кого нејзиниот сакан ја напушти истата просторија во истото време?Дали ќе постоеше тој сјај во нејзините очи да знаеше,каков гад станува на полноќ нејзиниот дечко? Голтнувам голтка од синиот коктел што го нарачав,додека другарка ми ми се плази со син јазик.Се смеат сите, а и јас вадам по некоја лажна насмевка.Посмешна ми беше мојата бедна судбина. Искористена.Заебана. И имав уште поголемо задоволство да го гледам сељакот на сцена.Фалеше уште еден аплауз.Кога ќе заврши претставата и ќе се спуштат завесите,постојано се прашувам?! Браво идоту.Убаво одиграно,би рекла. Во мојата кратка биографија се прошетаа неколку идиоти ,ама ти си рекорд. Треба да ме прогласат за магнет за сељаци на годината. И како тоа постои карма? И како тоа се врти кругот кога ти испадна победников во оваа игра? Егото ми пиштеше,додека ја фати за рака и се симнавте по скалите,а јас да можев ќе експлодирав од мука. Никој не разбира.На никој не му е гајле.И зар вреди сето ова за човек како тебе? Зар вреди, кога ти повторно ќе заминеш со неа низ таа врата и ќе бидеш гад како и секогаш.Интересно е како преку ноќ почна да ми се гадиш.И каде исчезна тој мил човек,којшто се срамеше да ме поздрави? И зошто веќе не чувствувам трепет и вриење на крвта кога ќе те видам? И Каде зизчезнаа моите чувства кон тебе? Се што остана се трошките од моето прегазено его.Како огромен камион да ме прегазил а ја сум сеуште жива и те гледам додека студенилото ми го обвива срцето.И колку ножа да добијам во средината на срцето,повторно ќе го извадам во исчекување на следен убод. Куквицо,плашливецу.Уште една кукавица во облик на маж.Уште еден малоумник празен во главата.Но не е битно,бидејки сепак ја знам вистината за тебе.Знам дека не вредиш.И ве жалам и двајцата.Таа затоа што незнае каков глупак си,а ти што си типичен гад кој незнае да ги цени вистинските вредности во животот.Како и да е, не ме интересирате повеќе ни двајцата.Ме интересира само дали да го фрлам ножот кој си го извадив од срцето или да ти го набијам во грб кога ќе ми се пружи шанса? Времето ќе покаже.

 

                                                                                                                      -A. Fisher

 

Храброст

Цврсто стои фактот дека она што потешко се добива повеќе го сакаме, кога нешто не можеме да го добиеме целосно тоа повеќе почнува да не привлекува. Што е најлошо во мојава ситуација ? .. Тоа што толку многу те одбивав, а сега толку многу посакувам да бидеш до мене. Не можев, а да не се запрашам кога ќе ти пукне филмот, кога ќе се премориш, кога едноставно ќе ти скурчи и ќе си речеш во себе дека има толку многу девојки околу тебе што те пропуштаат. Еднаш ми го кажа тоа, но не го сфатив сериозно. Зошто е толку тешко едноставно да пуштиш, да се свртиш и да продолжиш во спротивен правец? Зошто е толку тешко еднставно да те пуштам ? Па не си ми никој. И да, нормално, имаме уште еден факт.Баш тогаш, ама баш тогаш во истиот момент кога ќе кренеш раце од нешто, ете ти го сервирано во тацна, баш такво какво што си го посакувал некогаш. Но, дали ке биде тогаш доцна ? Најчесто е така и потоа се каеме. И сите се борат да се заљубат да имаат некој, после него јас не, туку обратно. Се борам да не се заљубам, не повторно, не повторно истата болка, и пак одпочеток. И секогаш ќе се борам да не ми се случи истото. Во принцип не е толку лесно да му влезеш на некој под кожа, незнам како, ама.. тебе ти успеа. Но чим веќе си влегол, нема назад. Едноставно уживаш во тоа кога личноста прави се’ за тебе. А како сега да се борам против манипулацијата и игрите кога веќе си ми влезен под кожава ? Кога ужасно на се ми текнува, особено онака навечер, кога ке си легнам ќе ги изгасам светлата и се’ е темно. Се’ е темнo, а мојот поглед е насочен нагоре и ништо не гледам. Потонувам во темнината и ми се појавуваат како слики сите работи, секоја ситница поврзана со тебе. Велат животот не е само поле ”љубов”. Ама штом тоа ти тргнало на лошо, се ти иде и фрлаш се’  во вода. И кога ни е најдобро на свет, најсовршено, ќе се фатиме за онаа најмала работа и упорно идеме кон тоа. Тоа е нашата глупавост, сами си ја уништуваме среќата. И не бре, колку и да те убедуваат, ти си фатен за тоа нешто што те доведува до самоуништување и после ‘Цацко ни е крив’..Можеби затоа што навистина можеш да имаш се’ но ако немаш љубов, се’ друго изгледа бледо во споредба со тоа, колку и да се плашиме да признаеме не можеме да бидеме сами, дури и таа кутија во која сме се сокриле не е доволно силна да не заштити, а љубовта колку и масовно да има моќ да не уништи, толку повеќе има моќ да не крене високо горе на врвот. И дојдов до најтешкиот дел. Да се бориш да задржиш некој, да зависиш од некој, секоја твоја насмевка да биде предизвикана од некој и истиот да биде причина за твојата тага. Во животот секогаш едниот ќе сака,а другиот ќе биде сакан…и не секогаш изборот дали ќе сакаме или ќе не сакаат ќе биде наш. Тогаш стануваме слаби,ранливи,лути…ги затвораме очите и бараме начин да заборавиме дека можеби не го чувствуваш тоа што јас го чувствувам…и не боли,настанува празнина…таа празнина што ти ја оставаш,не ја сакам…таа празнина ме однесе во некои други прегратки.. и повторно истото. Кармата е страшна работа…кога ти си играш со нечии чувства, кога тогаш некој ќе си игра со твоите .. И не можев а да не се запрашам дали постои начин да го спречиме тоа? Тука сум во тој круг за првпат и само еден одговор е решение на се’.. но нема кој да го постави прашањето. Не знам што да те прашам, не знам што да побарам од тебе, не знам ни дали имам храброст..

                                                                                                                     – XXX

 

Љубов…

Не, ништо и всушност не е совршено, далеку од  тоа , но постојат совршени моменти. Тоа се оние моменти во кои трепериме. И секој здив што го земаме ни предизвикува позитивни вибрации тогаш. И што и да направамиме нема да бидеме по возбудени од тогаш.  Тогаш соништата и реалноста се поврзани со виножито по кое можеме да чекориме . Се живее за тие моменти. Чувство на максимална хиперактивност и покачување на адреналинот, непроценливо добро.   Привремена среќа, илузија во голем спектар на бои и четка со која започнуваме да ги насликуваме  сите нови соништа. Мала надеж и веднаш започнуваат големи промени во нас и нашето срце. Безразлика на тоа што се чувствуваме како срцето да ни е ‘преполно со празнина’. Безразлика на сите лоши искуства и сомненија. Безразлика на се’ , љубовта е непобедлива. Тој замислен круг наречен љубов  ,во кој влегуваме свесно постојано се врти.  Заглавени во него не можеме да ги негираме емоциите или пак  да ги потврдиме грешките. Како што би рекле, таму не се знае  кој пие , а кој плаќа.Тоа е така бидејќи во љубовта и покрај тоа што ги прекршуваме сите правила, ние можеме сеуште да бидеме во игра. Во љубовта најмалку е важно кој  нешто ќе започне или заврши. Во секунда се менуваат одлуките и така настануваат нови продолжетоци од тој роман кој се’ повеќе наликува на трагедија.Трагично е тоа што понекогаш во име на љубовта забораваме колку вредиме. Зaбораваме кои се нашите граници и никогаш не знаеме колку ни е доста. Всушност се случува и да не знаеме што сакаме. Најтрагично пак, е кога после сите пресврти и обиди се предаваш и посакуваш нешто назад,секако пак поради љубовта – вечниот ‘виновник’ . Нешто со некој кој не бил твој, но си го чувствувала така. Не требало да заврши на тој мизерен начин, но се случило. Не морало ни да започне после толку време, но желбата била сеуште иницијатор.Само љубовта ја има моќта да поврзе две срца и после се’. Таа има моќ и да  обнови се’ што застарело, фатило прашина, но за нас сеуште останало мистерија. Љубовта не заслепува и успеава да не натера да заборавиме на се’ и да се обидеме уште еднаш, иако тоа сме го направиле повеќе пати претходно. Љубовта прави и чуда, нешта кои што не ги очекуваме и секако предизвикува големи пресврти и ги разгорува нестивнати желби. Кога љубиш си спремен на се’.Кога љубиш сеуште веруваш и не се откажуваш. Кога љубиш вистински повеќе се радуваш на едно враќање, отколку на сечие пристигнување. Непредвидливо и неочекувано. Во љубовта не постои термин кој означува крај, туку само навестување на нов почеток.

                                                                                                                                                                      -Tiana S.

 

 

 

Горчлив крај

• И тешко ми е да кажам дека тоа е тоа,дека ова е нашиот последен разговор.Дека ова ми мириси на горчив крај,ама овој пат оној вистинскиот а не оној што го ставаме веќе две ипол години.А можеби и така е подобро.За овие години поминати со тебе имаше толку многу смеење,солзи,љубов,наши песни,безброј караници и потоа слатки смирувања и многу,мноу глупи разговори и работи кои само на нас двајца ни се смешни.Но тоа беше ти.Со тебе секогаш ми беше лесно.Никогаш не ми кажа колку многу ме сакаше,затоа што мразеше лигавење,но многу пати ми го докажа тоа.Кај нас немаше потреба од лигави зборови и искжување на љубов ама и двајцата си знаевме колку многу си значиме еден на друг.Можевме со недели да не збориме и потоа да си продолжиме од онаму од каде што застанавме,како ништо да не било.Толку бевме различни но толку проклето исти.Никој никогаш не не сфати,затоа што бевме толку различни,јас малечко девојче кое сонуваше за љубов како од филмовите,а он мангуп кој имаше поминато се’ во животот.Но знaете како рекле старите? Двајца инати не можат планина да помрднат .Па така беше и со нас.Со години полека ме убиваше со неговата ладнокрвност,незаинтересираност и инат.Беше свесен за неговите грешки но никогаш не сакаше да ги признае,постојано бев јас дежурниот виновник за се’. Очигледно така му беше полесно.Себечен гад кој мисли само на сбебе.Но и јас не сум нешто подобра од него,самата сум виновна за ова што ни се случи.На секој негов удар му задавав поголем и сеуште не можам да сфатам што е со нас? Дали љубовта ја гледавме како можност за повредување на личноста која ни значи? И како беше можно колку едниот беше подобар толку другиот беше полош спрема него?И така постојано се вртевме во круг. Но едно сфатив колку бев полоша со него толку повеќе го сакав.Колку повеќе го повредував толку повеќе сакав да го сакам!!

                                                                                                                                                                       -Dragana I.

 

Неговите зборови

          ,,Не сакав да ги изгубиме моментите што можевме да ги имаме. Сакав да те разберам, сакав да бидеш среќна, сакав јас да бидам причината за твојата среќа.”

          Тоа беа неговите зборови, а моите… јас останав нема, без зборови. Срцево ми се крши кога ги слушам неговите зборови, но не затоа што е во право, туку затоа што тоа се само празни зборови, зборови кои само треба да утешат, но не и да помогнат, зборови кои само ја стивнуваат болката, но не за долго. Ако навистина сака да ме разбере, ако навистина сака да бидам среќна и тој да биде причината, зошто неговите зборови остануваат само зборови кои го стивнуваат за момент оној бран од емоции во мене, кои мамат насмевка на моето лице и никогаш не преминуваат во дела. Дали е премногу за него ако признае дека греши, ако еднаш се потчини и ја разбере мојата болка? Она што го чувствувам можеби тој никогаш нема да го разбере. Со секој негов збор мојата надеж се намалува. Како што надвор ветрот ги кине лисјето од гранките, така секој изминат миг кине парче од мојата преостаната надеж. Колку и да ме повреди, верувам дека тој сака да биде со мене , бидејќи тој тоа го кажува, но дали да му веруувам кога ми кажува дека премногу барам од него? Можеби јас премногу го разбирам, но тој мене воопшто, му давам простор онолку колку му треба-време кое си го посветува себе, но кога е во прашање времето што треба да ми го посвети мене, тогаш јас премногу барам. И сега душо, како да ти верувам или да те разберам дека не си сакал да ги изгубиш моментите што можевме да ги имаме?

          Имам толку многу да ти кажам и уште толку могу да ти покажам. Само чекам да дојде моментот кога навистина ќе бидам среќна, како што ти кажа, како што ти сакаш и како што ти ке направиш да бидам.                                                                                                                                                           -XXX

ТИ …

А мене тешко ми е, и вака и така. И со тебе и без тебе. Некако небово ми е далеку од дофат подолго време , далеку ми е откако и ти си ми далечен. А од друга страна, што ќе ми е небото, кога во истиот момент кога ќе го допрам ќе доживеам пад. ТИ си тој кој ќе ме пуштиш од тие височини како и тогаш , и јас ќе сум таа која пак ќе биде повредена. Само мене ќе ме боли сета среќа, всушност сите лаги, ветувања и одглумена љубов од тебе. Се’ згаснува како пламен од свеќа, веднаш по моментот на започнување. Затоа што тоа си ти, егоизам , безгрижност и шарм. Затоа што ти тоа најдобро го можеш, го имаш во крвта и во твоето битие . Затоа што ти ми кажа ‘нема да те оставам малечка’. Затоа што ме натера свесно да влезам во сопствениот пекол – животот без тебе. ТИ и само ТИ. ТИ – причината за сите мои пропаднати љубови. ТИ – желбата која можеби и никогаш нема да згасне. 

 

                                                                                                                                                                                      – Tiana S.

http://www.youtube.com/watch?v=c4BLVznuWnU

Блиску до совршенство

Би можела да те допрам како некогаш и да ти ги раскажам најтажните нешта кои постојат: сето ова е минливо, а од нас ќе остане само ова овде, ова во нас, се додека и тоа некој не го заборави. Некои други деца некаде ќе речат: најтажните работи се оние вистинските и кога ќе пораснат, и тие ќе се спасуваат од заборавот љубејќи некого. Би можела да продолжам и никаде да не застанам никогаш.Моето срце одамна застанало покрај твоето и дека каде и да одам ќе го носам твоето пришиено за сето мое, затоа што и така си ми ти насекаде, како сето мое кое недостигало. Би можела да те погледнам и да ти кажам: за среќа треба толку. И потоа ќе признаам дека во твоето срцебиење за прв пат можам да се пронајдам јас. Тука си за да ми кажеш дека среќата си доаѓа како резултат на отвореност. Запрашано те гледам. Толку многу работи не ми биле јасни, толку многу прашања. Не сум повеќе она девојче кое на секоја твоја шала се лутеше. Се насмевнувам кога ќе се присетам. Јас сепак си допуштив да бидам голема лутка. Ама ни беше убаво и на двајцата .. тоа време. Понекогаш ке се присетиш на се и ќе се насмееш на се што беше тогаш, знам и јас го практикувам тоа. Затоа “ние” толку многу значи. Ние секогаш ќе ги имаме своите заеднички работи, на кои заедно се смеевме, ќе ги имаме истите шали, ќе се лутиме за истите работи, ќе бидам лута затоа што си рекол дека ќе ми се јавиш и не си го исполнил тоа.. и секогаш се ќе биде како прв пат. Имаше денови кога твојата рака беше околу мене и така гушнати можевме да отидеме до крајот на светот. Ги купувавме омилените сокчиња и секако немавме исти вкус, беа различни .. Повеќе сакав Кока Кола од Швепс. Сите пораки кога ги читам како вчера да ги добив, како вчера да е денот кога зборевме прв пат на телефон. И во моите очи се беше толку блиску до совршено, можеби затоа и не успеа.

 

                                                                                                           -Angela G.